Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Illud urgueam, non intellegere eum quid sibi dicendum sit, cum dolorem summum malum esse dixerit. Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Utilitatis causa amicitia est quaesita. Itaque a sapientia praecipitur se ipsam, si usus sit, sapiens ut relinquat. Iam contemni non poteris. Efficiens dici potest. Duo Reges: constructio interrete. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Is es profecto tu. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans;
Cum salvum esse flentes sui respondissent, rogavit essentne fusi hostes. At enim hic etiam dolore. Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Que Manilium, ab iisque M. Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Quae est igitur causa istarum angustiarum? Sed tamen est aliquid, quod nobis non liceat, liceat illis.
Quis est enim, in quo sit cupiditas, quin recte cupidus dici possit? Cur deinde Metrodori liberos commendas? Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane. Venit ad extremum; Si enim, ut mihi quidem videtur, non explet bona naturae voluptas, iure praetermissa est; Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Is ita vivebat, ut nulla tam exquisita posset inveniri voluptas, qua non abundaret. Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Hoc est non dividere, sed frangere.
Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur; Scrupulum, inquam, abeunti; Quibusnam praeteritis? Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Quare conare, quaeso. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis?
Qualem igitur hominem natura inchoavit?
Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Quid de Platone aut de Democrito loquar? Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Ea, quae dialectici nunc tradunt et docent, nonne ab illis instituta sunt aut inventa sunt? Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis; Sed fac ista esse non inportuna;
Nihilo magis. Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Tenent mordicus. Num igitur dubium est, quin, si in re ipsa nihil peccatur a superioribus, verbis illi commodius utantur? Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt.
Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune. Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Sed tamen est aliquid, quod nobis non liceat, liceat illis. Materiam vero rerum et copiam apud hos exilem, apud illos uberrimam reperiemus. Quis hoc dicit? Quam nemo umquam voluptatem appellavit, appellat; Praetereo multos, in bis doctum hominem et suavem, Hieronymum, quem iam cur Peripateticum appellem nescio. Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem?
